Ég er opinberlega orðinn Makka-maður. Búinn að vera að dandalast með MacBook Pro í nokkra mánuði og kunnað því vel, en skipti endanlega í gær. Makkinn er núna mín aðaltölva. Það verður líklega kveikt á Pésa í nokkra daga til viðbótar meðan ég er að sækja það sem ég er smám saman að átta mig á að ég hef gleymt þeim megin, en svo er það bara bless.

Það eru nokkrar ástæður fyrir skiptunum:

• Apple er á mikilli siglingu og ég hef svo sem ekkert verið feiminn við að lýsa aðdáun minni á þeim sem fyrirtæki. Þeir fóru frá því að vera nærri gjaldþrota ’99 og yfir í það að vera stórgróðafyrirtæki síðustu ár – og breyttu tónlistariðnaðnum í leiðinni með iPod og iTunes.
• Tölvurnar þeirra hafa oftast verið “solid”, en þessi mögru ár fældu marga frá því að kaupa vélarnar þeirra. Hver vildi sitja uppi með svona fjárfestingu ef fyrirtækið rúllar svo? Þetta olli því svo að fáir skrifuðu hugbúnað fyrir Makkann og það varð svo aftur til þess að færri höfðu áhuga. Nú er öldin önnur. Ekki nóg með það að hægt sé að fá nánast allan hugbúnað sem hugurinn girnist fyrir Makkann (og meira til) heldur getur maður á einfaldan hátt keyrt Windows samhliða Mac OS X og þannig öll forrit sem bara eru til fyrir Windows.
• Verðið á Makkanum er nú orðið svipað og fyrir sambærilegar vélar frá helstu PC framleiðendunum. Líka hérna heima. Ef þið trúið því ekki – beriði saman t.d. verðskrána fyrir MacBook fartölvurnar (síðu 3 og 4) hjá Apple á Íslandi við ThinkPad vélarnar hjá Nýherja. Að vissu leiti er verið að bera saman epli (pun intended) og appelsínur, en IBM hefur síður en svo vinninginn.
• Svo er náttúrulega allt Apple dótið svo fallegt og talar svo skemmtilega saman. iPoddinn er besti vinur MacBook og svo kemur AppleTV í þessum mánuði og iPhone þegar líður á árið…

Ég skal samt segja ykkur hver stærsti sölupunkturinn var. Það þarf oft ekki meira til. Makkinn er alltaf og undantekningarlaust tilbúinn til vinnslu um leið og ég opna vélina. Bara opna og – BÚMM – byrja að skrifa. Bæði Dell og HP vélarnar sem ég hef verið að nota síðustu 2 ár áttu það til að taka óratíma í “Resuming Windows” – sem síðan verður til þess að maður tekur þær síður með á fundi til að taka niður punkta og svona.

Ég er allavegana hæstánægður með gripinn enn sem komið er. Svo er bara að sjá hvaða veggi maður hleypur á núna þegar maður fer að nota þetta fyrir alvöru.

P.S. Þetta er ekki tómur dans á rósum: Stóra vandamálið framan af er að styðja ekki á epli-Q lyklasamsetninguna þegar maður vill skrifa @-merkið. Epli-Q lokar nefnilega umsvifalaust því forriti sem verið er að vinna í en það vill svo óskemmtilega til að eplis-takkinn er á sama stað og AltGr á makkanum (AltGr-Q er @ á Windows eins og menn vita). Tvö grá hár þar…

Frændur okkar í Noregi settu nýjustu útgáfuna af Opera Mini farsímavafranum á markað í vikunni. Ég prófaði gripinn og verð að segja að ég er mjög hrifinn.

Meira að segja “jólatréssíður” eins og forsíða mbl.is koma bara mjög vel út á litla skjánum á Walkman símanum mínum. Það er líka mjög góður RSS lesari í Opera Mini, þannig að nú kemur maður til með að tékka á helstu bloggurunum í þessum dauðu 5 mínútum sem gefast hér og þar.

Vafrinn er hraður og snjall í því hvernig hann brýtur niður síður sem venjulega eru hannaðar fyrir miklu stærri skjái en farsímaskjáina. Einfaldleikinn er í fyrirrúmi og meira að segja uppsetningarferlið var einfalt og skiljanlegt, sem er í fyrsta sinn sem ég treysti mér til að segja það um nokkurt farsímaforrit 🙂

Maður á sjálfsagt eftir að reka sig á einhverja galla á næstu dögum, en fyrstu kynni eru ákaflega jákvæð.

Ef þið viljið prófa, þá smellið þið ykkur bara á operamini.com, sláið inn símanúmerið ykkar og fylgið leiðbeiningunum. Þetta ætti að virka á nær öllum nýrri símum (keyptum á síðustu 18-24 mánuðum).

Stærsta vandamálið í þessu er að verðskrárnar fyrir GPRS notkun bjóða ekki beinlínis upp á “casual” notkun á vefnum í farsíma.

Í Mogganum um helgina var merkilegt viðtal við Baldur nokkurn Elíasson sem vann hjá sænska stórfyrirtækinu ABB um árabil. Stuttur inngangur að viðtalinu er hér á fréttavef mbl.is, en mun meira í blaðinu sjálfu.

Ég held reyndar að það sé alvarlegur misskilningur í málflutningi Baldurs í þessari grein. Hann talar um að “vegirnir myndu fyllast af flutningabílum” sem væru að flytja vetni á kútum á vetnisáfyllistöðvar. Nú er það svo að á vetnisstöðinni uppi á Höfða t.d. þá er vetnið einmitt framleitt á staðnum. Það sem þarf er sem sagt bara vatns- og rafmagnsinntak, og – voila – þú ert kominn með áfyllingarstöð.

Sem þýðir að það eru alls engir flutningar á vetni á vegunum.

Þetta breytir hins vegar auðvitað engu um það að orkubinding í rúmmálseiningu af vetni, gerir það að ófýsilegum orkugjafa*. Metanblandan er skemmtileg nálgun.

– – –

* Vetni í þessu samhengi er reyndar alls ekki orkugjafi heldur ákveðið form orkugeymslu, þar sem vetnið er framleitt með rafmagni. Það þarf því að virkja meiri raforku ef við ætlum að fara að keyra á vetnisbílum og ekki víst að allir tækju vel í það. Hins vegar opnar þetta á marga nýja virkjunarkosti þar sem hægt er að nota óstöðuga orkugjafa (s.s. sjávarföll og vindorku) til að framleiða vetni og safna þannig orkunni upp, meðan jöfn orkuframleiðsla er forsenda hefbundinnar raforkunotkunar (sem er síðan aftur ástæðan fyrir nauðsyn stórra miðlunarlóna í vatnsfallsvirkjunum).